Ik zit nu op mijn balkon, na het eten en ineens weet ik het.
Vandaag, 7 april 2018 was ik gelukkig.
Hoe zit dat?
Vandaag was een aparte dag. Ik reed met collega Reyhan uit Rotterdam naar Houten, waar we op de school daar welkom waren bij het afscheidcongres van TheCrowd.nl
Dat was sowieso dubbel. In 2011 was er op Unic de start van dit fenomeen: wij gaan onszelf scholen. We laten elkaar zien wat we kunnen, waar we blij van worden in ons onderwijs, waar we vragen bij hebben. Dat werkte. En maakte school. Nu, zeven jaar verder was het stokje intussen overgenomen door de vele MeetUps in het land – zelfde concept: laagdrempelig, gebruik makend van bestaande kennis en vaardigheden van docenten met de voeten in de klei, soms met kruisbestuiving van HogeSchool en universitaire collega’s. Het werd tijd om de tent op te doeken.
Maar daar was dus weer het gevoel. Dat wat ik een beetje kwijt was. Geluk.
Er is voldoende gebeurd in mijn leven de afgelopen zeven jaar. Daar zal ik je niet mee vermoeien.
Vandaag was het er weer. Een brede grijns van Michel bij het binnenkomen. De verbaasde blik als ik hem een T-shirt in handen duw dat ik ongeveer zes jaar al in de kast heb liggen. Even later zijn blije “kijk eens wat ik van Dico krijg” aan Patricia.
Het “ik zag je al” op Twitter van Karin, gevolgd door drie dikke zoenen en een glimlach – in haast op weg naar de eerste workshop
Naomi, long time no see, die me stralend voorstelt aan Marion, met warme woorden over wie ik ten diepste ben.
De warme stevige hand van Karel, later zijn grapjes via twitter.
De eerst virtuele en dan echte omarming van Bob.
De geintjes aan tafel, vermengd met natuurlijk ook serieuze onderwijsverhalen, naast Rhea, die omstandig informeert hoe het met me gaat en oprecht blij is te horen dat de weg terug naar normaal is ingezet.
De ferme hand van meneer Vaanhold met een warm Hoi Dico.
Het snelle schakelen om elkaar te helpen als een laptop niet linkt met de hdmi van een smartboard – het lijkt wel een gewone les. Een geweldige presentatie over de zin en onzin van leergemeenschappen met alleen maar papier – want dat kan natuurlijk ook nog – en de blije, zekere, in degelijk onderzoek gebaseerde manier van presenteren van Naomi hierover.
De totale verbazing over dat ik kan tekenen als ik maar een handje toegestoken krijg…
Tijdens die lunch vraag Jürgen zich hardop af: als deze mensen nu samen eens een school zouden starten, wat zou er dan gebeuren?
Kortom, ik ben ( weer ) thuis. Thuis bij mensen voor wie onderwijs meer is dan werk. Die er hun plezier, hun energie uithalen en ook tanken op het plezier en de energie van de anderen.
En dan stopt TheCrowd.nl.
Jemig.
Gelukkig speelde Pedro met zijn zangeres, aan het begin van onze Nederlandse lente: I’m longing for the Winter.
Nou, ik niet. Deze energieboost was heerlijk. Zal het me lukken een dominosteentje om te gooien op school?
Ik ga mijn best doen. Met op afstand al mijn #Onderwijsvrienden!